Het rapport van de grijns, geproduceerd in 2005 door econoom François Grin voor de Hoge Raad voor de evaluatie van de school, is een verslag van het taalonderwijs beleid in Europa. Het gaat over kwesties : "wat vreemde talen te leren, om welke redenen, en gezien welke context?", en dus in detail te beoordelen dit beleid op basis van hun economische, politieke en culturele effecten.
In het verslag worden drie scenario's voor het taalbeleid voor Europa voorgesteld: de eerste is het "all-in-English" waar we waarschijnlijk naartoe gaan, de tweede is die van meertaligheid die op de voorgrond door de Europese Unie wordt bevorderd, En de laatste is de adoptie van Esperanto.
In het eerste scenario, het verslag benadrukt dat de hegemonie van het Engels in Europa geeft Groot-Brittannië een aanzienlijk voordeel, om drie belangrijke redenen:
– "het leren van talen is kostbaar in tijd en geld, zowel vanuit het oogpunt van zowel de leerlingen als de maatschappij;
– De taalvaardigheden van de agenten, aan de andere kant, hen in staat stellen om productiever te zijn: ze geven dus aanleiding tot winst, zowel voor particulieren als voor de samenleving;
– Zowel particulieren als de samenleving moeten dus investeren in de verwerving van vreemde talen, op voorwaarde dat de verhouding van de winst naar de kosten vrij hoog is vergeleken met die van andere mogelijke investeringen. »
François Grin gelooft dat dit voordeel betrekking heeft op Groot-Brittannië meer dan 15.000.000.000 euro per jaar, hetzij door de economie van de vertaalkosten, de economie van het taalonderwijs en de voordelen die Engels brengt aan de wereld van Het bedrijf. Deze situatie is dus volstrekt ongelijk (door de Brexit, een hegemonie van het Engels lijkt des te meer ongerechtvaardigde).
Bron: het rapport van de grijns, 2005.
Het tweede scenario, meertaligheid, impliceert dat de communicatie in instellingen en tussen Europese burgers in verschillende talen plaatsvindt. François Grin spreekt van een effectieve meertalige omgeving, die verschilt van die welke door de EU wordt bevorderd, die puur theoretisch is en in de praktijk niet wordt toegepast. De beoogde meertaligheid impliceert dat bepaalde talen naar voren worden gebracht, wat leidt tot een vorm van oligarchie van sommige talen in Europa. In dit scenario, elke Europese burger leert twee talen naast zijn moedertaal, met een taal van het Engels, Frans, Duits "trojka" en een minder gesproken taal. Dit scenario zou een vorm van culturele diversiteit in Europa behouden, maar is geen gelijkheid tussen talen en vergt in de praktijk een aanzienlijke investering in het leren. Bovendien is vertaling altijd noodzakelijk om de tekortkomingen in het leren van talen te verlichten.
Ten slotte, het laatste scenario dat in het verslag wordt voorgesteld en wordt aanbevolen, is de implementatie van Esperanto als een Europese communicatie taal. In dit verband vervangt het Esperanto de nationale talen en is het een verplichte LV2 in alle landen van de Europese Unie. Dit scenario is bevoorrecht, omdat het in de eerste plaats de meest gelijkwaardige; Inderdaad geen enkel land profiteert van zijn taal. Aldus, zijnd "de taal van de persoon", wordt het " (...) Zo gemakkelijk de taal van iedereen. " Daarnaast is Esperanto een eenvoudig gebouwde taal om te leren, het rapport citeert een studie van Otto Haszpra die schat dat het duurt 150 uur te kunnen spreken vloeiend Esperanto tegen 1500 uur voor het Engels, 1800 voor Frans of 2000 uur voor De Duitser. Dus lerarenopleiding wordt vergemakkelijkt en vereist een minimale investering.
Voor François Grin zou het belangrijkste werk zijn om mentaliteit te veranderen, waarbij een aanzienlijke voorlichtingscampagne wordt gevoerd om Esperanto als Europese taal te kunnen implementeren.
Commentaar
Dit verslag is bijzonder interessant omdat het de perverse gevolgen van de hegemonie van het Engels benadrukt en de voordelen van een gemeenschappelijke taal in Europa benadrukt. Toch is het onze overtuiging dat het Esperanto niet de oplossing is.
Inderdaad deze taal heeft een aantal voordelen die worden gepresenteerd in dit verslag, met name het gemak van leren. Bovendien is het argument dat het Esperanto de taal van de persoon en dus de taal van iedereen maakt bijzonder aantrekkelijk.
Zeker, maar we willen geen ' persoons taal ', we willen een taal van Europa. Een van de factoren van het falen van het Esperanto is dat het niet is gehecht aan een cultuur, en is niet gebaseerd op een instelling. Wij zijn gelukkig in Europa om een zeer rijke gemeenschappelijke geschiedenis te delen, en om sterke instellingen te hebben waarop het jammer zou zijn niet te vertrouwen. Tot slot is het Esperanto een taal te theoretisch, zelfs anarchistisch in zijn structuur (kijk enkel naar het systeem van accenten), en is niet gelijkheid tussen genres.
Het project vanEuropa Lingua Het bevorderen van een gemeenschappelijke, maar niet unieke, Europese taal die gebaseerd is op een sterk cultureel erfgoed. Net als de interlinguale (of westerse) taal, gecreëerd door Edgar de Werner in 1922,Europeo Keurt een eenvoudige structuur goed die op de talen wordt gebaseerd die de geschiedenis van Europa (het Grieks, Latijn, Germaanse talen...) maakten.
Om het argument van François Grin op te nemen, is het belangrijkste werk dat moet worden gedaan om een Europese taal te implementeren de mentaliteit veranderen. Veel mensen vegen het idee van een gemeenschappelijke taal in Europa met meer of minder simplistische argumenten. Het werk van de think tank De Lingua is om deze mentaliteit te veranderen, door middel van debat en de productie van nieuwe ideeën.
Bedankt voor de uitstekende handleiding